Հանկարծ ջերմեի ու դողս բռներ,
Մեղքերս բոլոր սիրտս կապոտեին,
ես մենակ մնայի իմ փակ սենյակում,
Ու չոր շրթներս մեղաներ թափեին։

Իմ լավ տղերքը փականը կոտրեին,
Ընկերներս գային լիք տոպրակներով,
Ու ներող մարդիկ վերմակս ուղղեին,
Սիրածս աղջիկը՝ դեղ արցունքներով։

Աչքերս փակեի, անձայն հեկեկայի,-
Մա, լավ եմ էլի, ինչու ես եկել։