Ա - Իսկ դու գիտե՞ս, ամռանը որքան ցուրտ են լինում գիշերները, որոնք լցված են կարոտով և դատարկությամբ, ես մրսում եմ ...
Տ - Ավա՜խ գիտեմ, իմ ջերմությունն էլ միայն դու էիր, իմ գիշերը նույնպես, դու էիր իմ աչքերի քունը:
Ա - Իսկ հետո ասում ես, թե մարդ կարող է լաց չլինել, ինչպե՞ս կարող է մարդ կորցնել քունը, հանգիստը, ջերմությունը ու ապրել:
Տ - Թեև այս ամենը մի պահ է ու հնարավոր է այլևս իրար չհանդիպենք, դրա համար առաջ կանցնեմ ու կասեմ, որ գիշերներս միայն քեզանով են սկսվում ու ավարտվում ..
Ա - Խնդրում եմ քեզ, դու քանդում ես իմ ներսում մնացած բոլոր հուշերը, այնպիսի տպավորություն է, թե իմ կրծքանադակաում դանակ է, և ամեն մի բառ ավելի խորն է խոցում ինձ, ես ցավ եմ զգում, խնդրում եմ, օգնի՛ր ինձ:
Տ - Ես չեմ ուզում քեզ ցավեցնել, իսկ օգնելու համար իրավունք չունեմ ձեռքդ բաց թողնելու, բայց գրողը տանի, ես ուզում եմ, որ դու լինես ազատ ու վայելեմ սլացիք թռիչքդ հորիզոնում, միգուցե վերևից գտնես քո անապատն ու վարդը, որ այսքան ժամանակ սպասում է մի քանի կաթիլ անձրի:
Ա - Մի՞թե չես հասկանում, որ այդ անձրևը դու ես, դու պետք է չթողնես, որ նա մահանա, դու ես այն մեկը, ում համար կարելի է ծնվել անապատում և մահանալ աչքերում, հանուն քեզ, մայրամուտի հետ, ջերմ, երջանիկ, բայց և հանգչող ...
Տ - Ի՞նչ է, առաջարկում ես ձեռքդ բաց չթողնեմ ու ամեն առավոտ իմ պատշգամբի միակ վարդը ջրեմ՝ այգաբացը դիմավորելով, առանց վախենալո՞ւ, որ կարող եմ ընթացքում քեզ ցավեցնել, ինչպես դու ես մի փոքրիկ ցավ տալիս նրանց, ովքեր փափագում են քեզ վերցնել ինձանից:
Ա - Իսկ մի՞թե, դու չես ուզում ձեռքս պինդ բռնած մնալ ու տեսնել եկող-գնացողներին, որոնց ներկայությունից ես ավելի ամուր եմ սեղմում ձեռքդ, և ոչ թե թուլացնում և կամ մտածում բաց թողնելու մասին:Տ - Ուզում եմ, շատ եմ ուզում, բայց եթե ցավեցնե՞մ քեզ, ախր ես դա չեմ ուզում:
Ա - Իհարկե, չե՛մ ուզում, բայց առանց քեզ նույն է, թե աշխարհը առանց օդի:
Տ - Իսկ, եթե փորձե՞նք նորից, բայց վերջում կրկին բաժանվենք առանց ցավ պատճառելու միմյանց, դա ավել ցավոտ չի՞ լինի, քան հիմա:
Ա - Ես, ես չե՛մ ուզում, դու կգնա՜ս, գրողը տանի իմ սիրտը մեռնում է քո բացակայությունից, դու թմրանյութ ես, ես թմրամոլ ...
Տ - Ամեն կախվածություն ժամանակի հետ անցնում է, իսկ բացակայությունը նույնիսկ չես էլ զգա ամիսներ անց, իսկ արդեն տարիներ հետո, երբ պատահաբար հիշես, քեզ մնացած կլինեն մի քանի դրվագներ, ուղեղիդ մի անկյունում, որոնք նման կլինեն գրադարանի ամենավերևի հարկի ծայրում դրված փոշոտ գրքի:
---  ---  ---  ---  ---  --- ---  ---  ---  ---
Մարիամ Այվազյան
Հովհաննես Քրիստարտ Կալինա