...նա նման էր վանդակում ճախրող ծիծեռնակի , որ գերեվարվել էր տղամարդկանց դյութիչ խոստումներով:Նրա աչքերը ազատություն էի տենչում, իսկ մարմինը` կապանքներ. նա գիտեր`այլևս երբեք չի ճախրի բնության գրկում. չի զգա իրեն բնության փերի, ջրերի ալիք, երկնքի արքայազուն դշխո:Այդ զգացումը աներկբա ցասում, կրքերի փոթորիկ, հույզերի պայթյուն էր ձևավորում նրա փոքրիկ, նրբին հոգում:Աչքերը պայքարում էին. դառնում բոսոր մայրամուտ, մարմինը ճկվում ու ցավում էր երկաթե կապանքների ծանրության ներքո, բայց այդ ցավը հաճույք էր, այդ խաղը հաճույք էր, այդ կյանքը անվերջ պայքար էր, երբ ոչ հաղթում ես, ոչ էլ պարտվում...