Բալմոնտը ասել է.”Հոգում կա ամեն ինչ, ինչ որ երկնքում և նույնիսկ մի փոքր ավել”:Սիրում եմ նայել գիշերային երկնքին, այն ասես անծայրածիր աշխարհի քարտեզային պատկերը լինի: Սիրում եմ նայել աստղերին,դրանք ասես մեր հոգու խավար հատվածի պայծառ բծերը լինեն՝ խորհրդավոր և մեկուսի:Թվում է, թե միանման են, պարզորոշ, բայց մեկ է գրավում են և հաճախ չես էլ նկատում անգամ, որ աչքերդ հառած երկնքին կերտում ես մարդկանց պատկերներ՝ այդքան նույնանման և այդքան տարբեր:Այսպես և կյանքում՝ յուրաքանչյուրս աստղերի մի շարան, մութ էության հետանաշերտին:Չկան չար մարդիկ, կան դժբախտներ:Չկան անտաղանդներ, կան իրենց տաղանդը չբացահայտածներ:Ժամանակը տալիս է , ժամանակը խլում՝ այն ինչը քոնն է, բայց չի գործածվում:Սիրում եմ այս տողերը ես միշտ կրկնել, քանզի ամենքիս հոգին մի աստղատուն է, որն ժամանակի ընթացքում կամ Վեգայի է վերածվում, կամ էլ մի մեծ սև խոռոչի:Առաջինը՝ լուսավորում է ու ջերմացնում, երկրորդը՝ խորտակում անհետ:Այսպես և երկնքում լուսինն ավելի վառ է լուսարձակում, երբ բազմահազար պայծառ աստղերն իրենց խորհրդավոր պարն են կատարում իր շուրջ:Ինչպես ասել է Կլապյեն.”Խելքը հոգու աչքն է,բայց ոչ ուժը:Հոգու ուժը սրտի մեջ է, իսկ սրտի ուժը՝ մաքրության”:Այո՛, աշխարհին պետք է մաքրություն՝ պետք են բազմահազար մաքուր սրտեր, ուժեղ հոգիներ, անկոտրուն ոգիներ, բայց ինչպե՞ս հասնել այդ ամենին…ՊԱՏԱՍԽԱՆԸ ՅՈՒՐԱՔԱՆՉՅՈՒՐԻՍ ՍՐՏԻ ՄԵՋ Է…