Աշուն եմ շնչում, ի՜նչ ուրախությո՜ւն...
Տարերքն է դարձել՝ իմ հոգու, սրտի։
Եվ ինձ չի հուզում, ինչ են մտածում,
Մարդ է՞լ տարերքից, պիտի ամաչի...

Աշուն է դրսում, ա՛յ քեզ խենթությու՜ն,
Խելագարվել եմ, իր բյուր գույներից,
Դո՛ւ մի նրբագեղ, վառ նկարչություն
Դո՛ւ հոգուս երազ, ի լուր աշխարհքի...

Աշու՜ն է հոգիս, դու չե՞ս խենթանում,
Միթե՞ քո հոգում, վառ գույներ չկա՜ն,
Լացը՝ ժպիտին, նա միշտ է խառնում,
Անհետացնու՜մ է, գորշությունը նա...
։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։։