Հետ եմ նայում ու մտածում:
Կյանքիս 19 տարիները անցան, իսկ ես դեռ չունեմ մի օր, որը կարող եմ հիշել երջանկությամբ, չունեմ մի օր, որն ապրել եմ լիարժեք:
Ամեն օրս սկսվում ու ավարտում է դատարկությամբ: Նույն խնդիրներով, նույն երազանքերով:
Երազանքնե՞ր: Ախր ոչ մի քյլ դեպի դրանք ես չեմ արել:
Մարդը դեռ փոքր տարիքից ունի երազանքներ:
Ինչ-որ տարիքում դրանք տիկնիկներ են, որոնք կամ ունենում են ծնողներից խնդրելով, կամ խաղում են դրանցով գիշերը, պարկած երևակաելով:
Հետո դրանք շորեր են, որոնք գնում են ծնողներից խնդրելով, կամ հագնում են ուրիշ մի բան ու պատկերացնում են, որ հենց այն է ինչ ցանկանում էին:
Բայց մեծանալով մարդկաց հետ մեծանում են նաև երազանքները, որոնք հետո դառնում են նպատակ: Ու կամ մարդ ձգտում է հասնել դրանց, կամ թողնում է մնան ու նամշեն սրտի մի անկյունաում, փոխարենը կատարում են այն երազանքները, որանք ունեցել են ուրիշներն ու փատատել են իրենց վզին:
Մի թե՞ իրականում դժվար է դեմ գնալ ներկային երազած ապագան ունենամու համար:
Մի թե՞ այդքան ուժ չկա, ընդիմանալու ներկային:
Երևի դժվար է:
Չէ, որ նստել ու երազելն ավելի հեշտ է, ոչ ոք չի խանգարում քեզ մտածել:
Ոչ ոք չի կտրում քեզ երազելուց:
Բայց ինչ-որ բան իրագործելը բարդ է, որովհետև խանգարողներն ու խոչնդոտները ճանապարհին շատ են ու գնալով շատանալու են:
Իսկ մարդը միշտ ձգտում է հեշտ ճանապարհին: Նա այդպիսիննէ: Իսկ ով գնում է դժվարի հետևից նա տարօրինակ է համարվում շրջապատի կարծիքով:
Միշտ էլ հեշտ է ավելի կուլ գնալ ու թքած, որ ամբողջ կյանքդ կանցնի նույն դատարկության մեջ, որից սկսվել է:
Էլի ամեն օր նույն խնդիրները կլինեն, նույն երազանքերի մասին գիշերը կերազենք: Իսկ քայլ անելու համար երբեք քաջություն չռնք ունեա:
Վախենում ենք:
Իսկ ոչ ոք չի մտածում թե ինչից է վախենում:
Անունը դրել ենք վախ ու դարձրել միակ արդարացնում տեղում դոփելու:
Ինչից ենք վախենում:
Իրակաում վախը ուղղակի պատրանք է:
Պատրանք, որը ստեղծում ենք, արթարացնելու համար չարածը:
Հետևանքն այդքան սարսափելի չէ, որքան վախը:
Կամ հաճախ մեղադրում ենք ուրիշին եղածի կամ չեղածի համար: Չենք էլ մտածում, որ միակ մեղավորը մեր կյանքի սխալների ու հաջողությունների համար մենք ենք:
Միայն մենք կարող ենք մեր կյանքում փոփոխություններ անել, իսկ թե դրանք ինչպիսին կլինեն, կախված է միայն մեզանից:
Ու բոլորովին իմաստ չունի ափսոսալ, պետք է անել ինչ-որ բան ու չենք ափսոսա, որովհետև հիմնականում ափոսում ենք չարած բաների համար:
Կյանքը մեկն է, էլ չենք ապրելու:
Իսկ կորցրած տարիները հետ չենք բերելու: Ամեն պահը, ամեն վայրկյանը թանկ է ու գնահատել է պետք: Եթե ցանկանում ես պահը վատնել տանը նստած, մտածելով "ինչ լավ կլիներ հիմա խմեյի մի բաժակ գարեջուր ընկերներիս հետ" , խնդրեեեմ: Քո որոշումն է, բայց հետո փոշմանելու ժամանակ չես ունենա: Ու երբ արդեն կլինես 40տարեկան ու կտեսնես, որ ոչ մի հետաքրոիր օր չես հիշում պատմելու երեխաներիդ կամ հիշելու պահեր չունես ընկերներիդ հետ անցկացրած, կհասկանաս, որ այդ օրը պետք է դուրս գայիր, պետք է խմեյիր, անգամ պայթելու աստիճան խմեյիր, աստղերը հաշվեյիք ընկերներով կամ փողոցներով թափառեյիք ու երգեյիք:
Իսկ հիմա ուղղակի մտածեք, ես էլ կմտածեմ, ինչ ենք ուզում ու ինչ ենք թողնելու հետո մեր կյանքու::