Տաք երկիր չվող թռչունը անգամ
Գարնանը նորից իր տուն է գալիս,
Փնտրում եք գուցե ետ դարձի ճամփան,
Բայց գտնել երբեք ձեզ թույլ չեք տալիս:
Հյուրի պես եք միշտ տանը օտարի,
Ասես մոլորված, անտուն ու անտեր,
Որքան էլ լինեք հարգված, սիրելի,
Կարոտը ձեզ միշտ կլինի ընկեր:
Մայր հողում թողած կամ կորցրած տունը,
Հարազատ բակի բարդիները սեգ,
Մաշված քաղաքի սիրված անկյունը
Հիշելու եք միշտ, ուր էլ որ լինեք:
Հիշելու եք ձեր խենթ ընկերներին,
Հարազատ դեմքեր ու դեպքեր անվերջ,
Մի փոքրիկ մասնիկ մեր հայրենիքից
Կրելու եք միշտ հիշողության մեջ:
Բայց սերունդները ձեզ չեն հասկանա,
Ձեր հիշողությամբ ապրել չեն կարող,
Որքան էլ փորձեք նրանց հայ պահել,
Օտարության դեմ թույլ են, անկարող:
Մայր լեզուն կորցրած ու ձուլված հայը
Նման է ասես անփամփուշտ զենքի,
Հայրենիք սիրող պատանին երբեք
Օտարի լեզվով բախտը չի երգի:
Իսկ հայրենիքը հեռվից չեն սիրում,
Սիրելու համար ճանաչել է պետք,
Ապրել նրանով, ապրել նրանում,
Թողնել քո հողում անջնջելի հետք:

Հերմինե Նուրիջանյան, 07.12.16թ.